Sigue dejando que tu sonrisa ilumine el mundo, al menos el mio.

Sigue dejando que tu sonrisa ilumine el mundo, al menos el mio.
Oceànica sensació.

viernes, 24 de diciembre de 2010

Prometo.

Prometo ser valiente, y algún día contarte la verdad sobre todo lo que pasó. Sin mentiras, sin medias verdades, solo la Verdad.


Prometo...

miércoles, 22 de diciembre de 2010

Tornem Astò...

Feia ja molt de temps que no parlava de tú,eh(:
Però no penses que te he oblidat, NO!
Mai podré oblidar-te... Has sigut molt especial per a mi, encara que sigues un fals.
Les coses entre nosaltres estàn un poc gelades, però estem tornant a la normalitat, però estic segura que no podrem torna a tindre el bon rollo que teniem, per la meua culpla, i per la teua, perquè no podria tornar a creure´t, perquè per davant dius una cosa, i per darrere un altra...Però te perdone.
Però deixem de tirar coses a la cara...
Encara te busque en la mirada cuan et vec, saps? Si, i espere que te gires per a dir-me cualquier tonteria, però nomes em dius : Hola.
Però bueno, no pretenc que d´un día a altre, ja tornem a parlar tan bé com ans. tinc pasiencia.
Encara se me encen algo per dintre cuan pases al meu costat... Encara recorde eixos dies, que et buscava per a xarrar de cualquier coseta sense cap importancia, només per a estar prop teu, i em posava tan nerviosa, que em faltava poc per tremolar! :D
Quins records...
Encara se me cauen les llàgrimes cuan pense en tot el que ha passat... Encara et recorde, Asto...
Eres tan dificil de oblidar!  Encara, sabent totes les putadetes que me has fet... Sabent, la involucració de altra gent...
Éres demasiat... el teu record està clavat en mi, i no puc sacar-lo...
Però bueno, me agrada vivir amb el teu record, has sigut una part molt important de la meua vida.
Bueno... ara només mos queda vore com continua tot això... Espere que bé(:
Algun día et contaré la vitat de tota la història. La vitat. espere que no te poses pàlid, i et sulfures. Jajaja
Mos vem, Astò... Se que mos vorem
:D

Sentimientos y emociones.

Ayer.
Ayer fue un día pésimo. lo único que mereció la pena fue ver la cara de Manoli cuando le dimos los peces(:
Despues, fue lo de la "fiesta de navidad" allí, y mue una mierda. No tendría que haber ido, lo pasé incluso mal. Odio mucho a esa gente. En especial a esa puta persona que no para de molestar. Indiferencia me digo a mi misma, pero llega un momento, en que explotas. Y yo exploté ayer. fueron tantas cosas... Y lo acabé pagando con una de las personas más importantes en mi vida. Lo siento. Pero la situación me sobre pasó. No volvera a pasar, de verdad.
Hoy.
Hoy... Hoy es muy pronto para decir nada. Me han dado las notas... Siempre con alguna suspensa, lógico. No, la verdad, que es ilógico. Se me resisten las lenguas, y estoy en letras. En realidad, se me rsisten las letras y las ciencias... Pero lo intento, que no es poco. Pero bueno, ahora cuando llegue a casa, tendré la típica charla de todos los años. Riñas, siempre por mi bien, hablando en futuro, en trabajo, ... Cosas que todavia no valoro demasiado.

Ell:
Pues ahi anda... Hoy estaba mirando nuestros mensajes antiguos... Que recuerdos...  Me he vuelto a imaginar con él... Estúpida. Cuantas más ganas tengo de hablar con ñel, cuando más me pueden las ganas de habarle, él menos las valora. en cambio, cuando me da igual, me habala, y hace que vuelva a engancharme... No me voy a pillar por él, lo se, y eso, de cierta manera, me agrada. No existe el amor, no el amor puro, como el que una vez pude llegar a sentir por Astò... Porque vi, que por unas cosas o por otras, se acaba, y deja de existir. En fín, el tiempo dirá lo que sucede con este muchacho.

No se que más me queda por decir... Feliz navidad!! :D

domingo, 19 de diciembre de 2010

Hui he pensat en el seu cos...

Hui he pensat en el seu cos. mos he imaginat als dos, junts. Ha sigut molt bonico, la vitat.
Estaria molt be, la vitat... Com en una de les meus cançons favorites "verte amanecer", yo quiero ver amanecer contigo...
Ufffffffffffffff... esque no se ni que dir! Me quede sense pareules...
Què serà?
Els teus ulls penetrants, juntament amb la teua mirada.
La teua sonrisa perfecta.
El teu cabell tan bonico, tan suave...
La teua b... que me agra tant.
Les teues converses tan intrepidants,  tan interesants..! Se me va passar el temps super depresa, se me va fer curt, en vitat(:
I ara, me pare a mirar socialitats, et vec tan bonic, amb eixe gest de xiquet, que inevitablement em surt una sonrisa d´orella a orella.
Ja no se que pensar...
Bueno, el temps dirà... Per ara, les tres ultimes actualicacions van sobre tú...
Quiero ver amanecer contigo:

Yo que lo hago todo al revés,
llevaba tanto tiempo buscándote ,
que me perdí sin querer...
Tu que nunca quisiste crecer,
escuchas discos raros al amanecer,
en pisos de diablos.
Para qué creer en Dios,
Si él no cree en nosotros,
Yo que encontré mi lugar,
En el color de tus ojos,
Y en el fondo todo lo que quiero,
es verte amanecer.
En el fondo todo lo que quiero,
es verte amanecer.
Yo que lo hago todo al revés,
tengo un agujero en el bolsillo
y sal de mar en la piel.
Para qué creer en Dios,
Si él no cree en nosotros,
Yo que encontré mi lugar,
En el color de tus ojos,
en el fondo todo lo que quiero,
es verte amanecer.
En el fondo todo lo que quiero,
es verte amanecer.
Para qué creer en Dios,
Si él no cree en nosotros,
Yo que encontré mi lugar,
En el color de tus ojos,
en el fondo todo lo que quiero
es verte amanecer.



Però no mos desviem, eh! Como dic en l´altra actualització, nomes agradar.

sábado, 18 de diciembre de 2010

¿Què passa cuan pense en Ell?

Moltes coses sense cap sentit.
Moltes sensacion vives.
Moltes cançons de Ismael Serrano.
Moltes rises.
Moltes coses bones.
Molt poques maneres (cap) per expressar el que sentics.
Rés de amor ni xorrades d´eixes.

En definitiva, no se expressar el que no sentisc per Ell, perquè en vitat no sentisc rés, només m´agrada, però res més.
No me vaig morir cuan no em va parlar en facebook; no se men va el cap pensant en Ell; no se me trenca el alma cuan el vec; no...no... En vitat, me agrada o no? xDD
Si, suposec que me agrada, però res més.

Disculpeu, però no he sabut expressar-me correctament. No se per què no se que dir...

lunes, 6 de diciembre de 2010

¿A què dius que pareix esta cosa?

-Shhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh! Que van a santir-mos!
-Perdona´m!
-Aixxx!
-Disculpa´m! Esque molen.

-Fals.
-Encara emprenayt?
-Un poc.
-Puc ajudar-te?
-Intenta-ho.

-Tens barreres?
-Unes poques... Però proba...

-Com va tot?
-Bé, i tu?
-(Pensant: Em fas riure) Molt bé.

-Saps com estic?
-Pots imaginar com estic jo?

-Idiota.
-Fals.
-Hu arreglec,no?
-Un poc... Però te la guardaré...
-Idiota.

-Com va tot?
-Be, i tu?
-Bé(:

domingo, 5 de diciembre de 2010

"Matarme, porque sin ellas, ya estoy muerta. Fátima Sachez y Alba Garcia"

Podrian matarme, si asi lo desean, porque el día que ellas dos me falten, ya estaré muerta. Ellas son mi familia, es más, ellas son parte de mi. ¿Qué seria sin ellas? No quiero imaginarlo... Porque, seguramente, no seria nadie. Nada.
Me gustaria decir que son de mi familia, pero esque en algunos casos, la familia es lo peor que hay... Bueno, yo esque a lo de ese caso no lo considero familia, lo considero como gente demente que vive bajo el mismo techo que tú. Pero en otros casos, la familia lo es todo. Como en el mio. Por eso, me lleno de orgullo cuando puedo decirle a la gente: Ellas son Mi Familia. Se que lo son. Y yo de la suya. Nosotras somos como una familia especial. No nos necesitamos más que las unas a las otras. Si una llora, las demas la consolamos, y terminamos riendo. Y si una rie, todas reimos juntas.
Es cierto, a veces nos enfadamos, pero nos enfadamos porque nos queremos, porque somos más que hermanas. Sin ninguna maldad, no sabemos el significado de esa palabra. Y en treinta segundos esta todo elvidado. Eso somos.Rocecillos de convivencia, los llaman. Yo los llamo, Familia. Yo las llamo, Mi Familia.
Siempre nosotras tres. ¿Qué más nos hace falta? Nada. Lo sabemos. Somos felicies juntas. Ellas me hacen feliz. Su mera compañia para mi, es como un mundo de diversión. Aunque acabemos un sabado por la noche dando vueltas como tontas por el Popas, o en casa de más amigas viendo una película. No me hace falta nada má para ser feliz. Me lo paso bien, incluso cuando estamos aburridas en un banco. Sonrio de felicidad cuando las veo. Y esque son mi mundo... ¿Qué más puedo pedir?
Solo pido a Alba Garcia y a Fátima "Fluorescent". Ellas son lo único que merece la pena. Ellas hacen posible que exista una pena que merecer.
Ellas son capaces de hacerme sentir en éxtasis, cuando estaba en la más pura miseria, de 0 a un millón, en medio segundo. Porque son especiales. Porque son Ellas.
Podria estar toda una eternidad hablando de Ellas, y de lo maravillosas que son, pero solo puedes llegar a comprender un milesima de lo que digo, conociendonos. Si no, jamás en tu vida, llegarás, realmente, a comprender de lo que hablo. No es solo una mera amistad, ¡que va! Es más que un sentimiento, más que todos los sentimientos del mundo, más que un estado de ánimo, más que todas las experiencias que creias increíbles... Nosotras somos asi. ¡SOMOS TRES!
Insuperables, increibles, indescriptibles.
No puedo decir que somos las mejores,puesto que no conozco al resto del mundo, pero lo que si puedo asegurar a ciencia acierta, esque son lo mejor que han pasado por mi vida. Se que las quiero como si fueran parte de mi, aunque en realidad, las tres somos una. Somos Malfa! :D  No, solo somos nosotras tres. Ni más, ni menos.
Ellas son lo mejor que me ha pasado en mucho tiempo. Se que siempre estaremos juntas, incluso cuando estemos separadas, seguiremos ahí, pesperando a que una de las tres diga algo para salir corriendo de casa y fundirnos en un abrazo.
Ellas son Mi Familia.
Chicas, no se que más puedo desear, si ya os tengo a vosotras. Gracias por todos los momentos que pasamos juntas,por los que nos quedan,  por hacer cada cada uno sea más especial que el anterior. Desde que os conozco entiendo la frase de "la unión hace la fuerza". Nosotras somos pura fuerza y simpatia!
Sois todo cuanto necesito. A vosotras, una cámara y mucho tiempo libre! :D Jajaja.
Enserio, como ya sabeis, sois Mi Familia de Crevillent! Hu sou tot! Sou, amb molta diferencia, les millors amigues que mai tindré. I la gent no me enten cuan me diuen: -No se que li veus a aquest poble! Si no val res!
I jo, tata orgullosa, alsec el cap, i dic: -No és el Poble, és la gent. Elles fan que qualsevol puesto merega la pena, si estan prop. Elles són el meu Poble.
Ellas son todo cuanto deseo.

domingo, 21 de noviembre de 2010

De algo estoy seguro.

De algo estoy seguro. 
No podrá quererla como la quería yo, no podrá adorarla de ese modo, no sabrá advertir hasta el menor de sus dulces movimientos, de aquellos gestos imperceptibles de su cara. 
Es como si sólo a mí se me hubiera sido concedida la facultad de ver, de conocer el verdadero sabor de sus besos, el color real de sus ojos. 
Nadie podrá ver nunca lo que yo he visto. Y él menos que ninguno. 
Él, incapaz de amarle, incapaz de verle verdaderamente, de entenderla, de respetarla. 
Él no se divertirá con esos tiernos caprichos.

sábado, 20 de noviembre de 2010

"You and me forever"

De nuevo parezco una adolescente idiota, pero esta vez más.
Llevo como todo el día esperando que se conecte para hablar con él, y nada...No se si es porque siento algo más,o porque estoy aburrida (muy aburrida), y no me apetece nada ponerme a estudiar.
De todos modos, ¿cuándo nos vamos a ver? Eso no lo sabe ni Agnóstico! Jajaja
Más que nada, porque vive a unos miles de kilómetros de distancia...Si, como que nos separan unos 3 o 4 países...En fín...
Pero a lo mejor este verano, podría darse la casualidad...
Es súper simpático! Me cae realmente bien!^^      Y cuando me dibuja corazones con las manos, me hace feliz, me hace reír. Me hace reir como hacia tiempo que no reia.
Ya se me ha olvidado un poco todo el tema de Astò...Me alegro, porque ese hombre es un puto falso de mierda...Ahora ni me saluda cuando pasa por mi lado...Eso no me gusta la verdad, pero es su decisión...
En fin, que me desvió del tema. Él.
Él me cae tan bien! Es muy simpático, y me hace sentir bien. Me dice cosas bonitas, que las necesito,de verdad.
Aunque nunca nos veamos, le recordaré. Es el único asi que me ha echo sentir algo tan lejos. Pero aun asi, creo que es más aburrimiento que otra cosa. xDD
pero bueno, aqui sigo, con Facebook abierto esperando a que me diga: "Él ha escrito un mensaje nuevo."
Pero nada, parece que hoy no es mi día de suerte, no se ha conectado aun...
Bueno, me despido mirado facebook...

sábado, 13 de noviembre de 2010

Como me reucerda esto a lo ocurrido hace, ya no me acuerdo ni cuanto hace...

Siempre me hace lo mismo... ¿Por qué te tienes que llevar a las personas que más quiero? ¿No puedo tener a la gente  que quiero cerca? No puedo...Siempre se van, y nunca vuelven, NUNCA! :(
Y mi padre, como estará...Horrible, me lo imagino.. Recuerdo cuando me paso a mi, y me lo dijeron, no me lo podia creer...Dije que era imposible, ella es inmortal...Mi heroina no puede morir... Se acabaron para mi los cuentos donde todo acaba  bien, porque ella no estará ahí para abrazarme y decirme lo mucho que me quiere...
COMO TE HECHO DE MENOS! Te necesito... Y solo me quedan vagos recuerdos...Nadie sabe lo mucho que me odio al no poder recordar más cosas sobre tí! Pero yo era muy pequeña, y el mundo para mi era un juego...hasta que me dijeron la nefasta noticia...Supongo  que de una manera u otra, allí acabó mi infancia...
Sus palabras se clavaron en mi, como mil cuchillos afilados...Los cuchillo me hubieran echo menos daño...Lo hubiera preferido... Y ahora miro tus fotos, y pienso en como seria mi vida si tu estubieras conmigo...
Lo feliz que harias al mundo con tu sonrisa, y lo feiz que nos harias a nosotros 3 con tu mera presencia...
Pero yo se que tú estas ahi...en silencia, obiservandonos, y protegiendonos...
Se que es asi...No pude ser de otra manera...Eres mi ángel de la guarda, y se que si no fuera por tí, ahora mismo no podria estar escribiendo esto...
TE QUIERO!
Se que tu sabes todo lo que pienso, y me ves, desde donde quiera que estes, y que no te gustaria verme llorar como lo estoy haciendo ahora, pero necesito deshaogarme...necesito, necesito...Te necesito a ti!
Pero tu estas a mi lado. Hay veces que puedo sentirte... Como me abrazas en silencio, y me susurras un te quiero al odio, y entones sopla el viento...
Gracias. Gracias por esatr ahi en silencio, desde alli...
Y esque las personas más immportatnes no siempre estan con uno mismo... De las cuatro personas que más quiero, y daria la vida por ellos, solo tengo a tres... La cuarta hace tiempo que marchó. A la cuarta le dedico esta entrada, que se que la está lleyendo aqui conmigo...Ella me anima aseguir escribiendo...Lo noto.
Y ahora pienso en mi padre, camino a un pueblo perdido en Andalucia, para darle su último adiós, a una persona tan importante para él...Si yo me siento destrozada y perdida sin la persona que me falta, y ya hace muhcos años que le pasó esto, me imagino comom estará él...Y ahora tocan sus lágrimas...Y las de mis tios...
Yo no he querido ir, porque prefiero que mi último recuerdo de  mi abuela, sea de ella en vida. Siempre estará entre nosotros, como la cuarta persona que me falta... Sin olvidarme, ni por un instante, de mi tio y de mi abuelo(L) ahora estarán juntitos, contandose como les fue la vida...diciendo lo mucho que nos extrañan...
Pero al menos ellos pueden vernos, pero nosotros a ellos no... Pero yo los siento cerca...
Sobre todo a ti, te echo mucho de menos! Necesito tenerte aqui conmigo! Tu eras mi vida entera...No habia mundo sin ti... Y cuando te fuiste, se apagaron mis estrellas... Para mí, ya no brillaba el sol... Pero gracias a la gente que quiero, salimos a delante. aunque faltases tú...
No me siento con fuerzas de seguir escribiendo más, de verdad... Soy fuerte, tú lo sabes, pero de vez en cuando mi muro se derrumba, y soy solo una persona indefensa esperado tu amor... Siempre lo esperaré...
Te quiero tamtisimo, y te juro que haria lo que fuera pra tenerte aqui conmigo...Alcanzaria lo imposible por tí! Porque tu te lo mereces más que cualquier otra persona! Porque eres lo más importante que tengo en vida, aunque ya no estes...
TE QUIERO! Gracias por ayudarme día a día a que me levante...
Lo eres todo.
"Ahora me escondo, te observo y te puedo decir: Yo mataré monstruos por tí"

viernes, 12 de noviembre de 2010

Crítica.

Me parece un asunto muy fuerte, pues no tiene derecho a tirarme nada en cara. Hago lo que me da la gana, uso mi libertad de expresión, no me censuro, y mucho menos nadie me censura, Y PIENSO LO QUE PIENSO, y lo más importante NADIE VA A HACER QUE CAMBIE MIS PENSAMIENTOS!
Me parece muy fuerte esto, de verdad, no me lo esperaba, ni por nun lado ni por otro. Pero supongo que estos momentos me hacen descubrir como es la gente de verdad, y lo falsos que son.
Lo que más me fastidia, es que en vez de decirme algo a mi, se expande el rumor..Lo puto peor...
Pero de todos modos, se que soy fuerte, y yo puedo con esto y con mucho más! Porque todavía no existe la persona( en este caso plural) que puedan conmigo! Y menos por la espalda.
Tengo muy claro que lo que diga la gente no me importa en absoluto,hace tiempo que aprendí a vivir con sus chismorreos...Gentuza!
Y no se conforman con comentarlo entre ellos no, tienen que decirselo a todo un grupo! Que fuerte, de verdad..  :S
Y ahora, como cotillas que son, leerán esto empezaran a decir: Dios, mira lo que ha puesto esta, que fuerte!
LEER LO QUE QUERÁIS!
Que sepáis que si he borrado las entradas de mi blog, no es porque tenga miedo de lo que digan, o algo, así, lo he hecho para evitarle problemas a una persona, pero que sepas que no es lo que creías! Más tonta soy yo...
ahora si, ERES LO PEOR!
Gracias por leer, porque se que harás..