Sigue dejando que tu sonrisa ilumine el mundo, al menos el mio.

Sigue dejando que tu sonrisa ilumine el mundo, al menos el mio.
Oceànica sensació.

lunes, 30 de mayo de 2011

Lo siento, pero no se si quiero decirtelo.

De verdad, no puedo decirlo. Es que creo que no sabes guardar un secreto, y en seguida irias a contarlo... Y no puedo. Me moriría de vergüenza. ¿ Tu crees que sabes guardar un secreto? No, creo que no.
Además, me has demostrado durante todo este tiempo, que no te importo, que te doy igual. Al principio estaba muy ilusionada, incluso pensé que sentías algo por mi, aunque quiero pensar que fue verdad; pero después de todo, me has demostrado, día a día que no vales tanto como yo pensaba. Te tenía más idealizado, pensaba que eras algo muy grande, Dios eres Astò!, solía pensar. 
Pero debo ser una idiota, porque después de todo lo que ha pasado, sigo igual de enamorada de ti, igual que desde el primer momento que te abracé. Ilusa... Dios, ¿ como puedo ser tan tonta? Pero es que estoy enamorada de ti. Bonito amor platónico, ¿ verdad?. Te amo. Platónico o ni...
Mira, no sé que voy a hacer. Si te lo cuento, te espantas, si no te lo cuento, me muro por dentro... Así, que no sé...
¡Mandame una señal! Aunque vamos, la última señal fue una mierda, lo pasé fatal... Aunque me gustó..
Bueno... Ya veré, ya...
Te quiero mucho,
                         María.

domingo, 29 de mayo de 2011

El final de un ciclo...






Por fin chicos... Por fin llegó el fin de un ciclo. Tantas veces, tantas noches he soñado con este momento... Llegó nuestra graduación y fue genial. Hubieron muchos momentazos, mucha fiesta, y algo de alcohol... xDD
Ufffffffffff... Se me ha pasado tan rápido todo. Hace nada, yo entraba por primera vez al Cayetano Sempere. Hace nada, conocí a todos mis amigos, guau. Y de pronto, me vi recogiendo mi diploma de graduada en segundo de bachillerato. Es algo increíble. Todos eso momentos, todas esas noches sin dormir, estudiando, todas esas valerianas, todo... Que recuerdos, por favor.
En el instituto he pasado mis mejores y peores momentos. Aqui he conocido a una gente genial, a alguien muy especial, a mucha gente uqe realmente vale la pena, y a otra que ojalá que se muera.. xDDD
En fin, todo ha pasado muy rápido. Cuando nos hemos querido dar cuenta ya estabamos en bachillerato, y cuando abrimos los ojos , estabamos de fiesta en La Comedia celebrando nuestra graduación.
Muchas gracias a todos por esos momentos buenos, y no tan buenos. Todos los hemos echo especiales. Siempre os recordaré, siempre serán dos palabras, Cayetano Sempere.

lunes, 2 de mayo de 2011

Gràcies(:

Guau. A penes ens coneixem, i ja sembla que som amics de tota la vida! :D
Parlar amb tu dona gust, és genial. Sempere em fas sortir una sonriseta i m´alegres el día. Des de la primera vegada que vam parlar ja savia que anavem a ser amics, ers molt simpàtic(:
No queden amics  com tu de vitat, els puc contar amb els dits d´una mà.
Gràcies. Gràcies per tot de vitat. Em fas sentir bé^^
Espere que ens vegem més i que parlem més! De nou gràcies, i que sapies que pots contar amb mi per al que vuigues!
Un besito molt fort, gràcies!

La canción de las 20:30!

Es mi canción de biblioteca, la de las ocho y media.
Cuando te vas, después de mirarme, mirarte, me pongo los cascos, cierro los ojos, y puedo sentir como todo va bien...
-"De caminar a oscuras por calles heladas hasta el amanecer.
Te quedó una larga historia, una vida rota y todo por hacer.
Hablas de poetas muertos y escribes canciones para olvidar
que has sido ángel sin techo, bala por derecho y Reina de Bar."

- "De caminar a oscuras por calles heladas hasta el amanecer
Te quedó una larga historia, una vida rota y todo por hacer
¿Y qué les vas a decir cuándo te señalen y hablen de ti?
Joder, que puta es la vida, que difícil la huída
Me voy a ir a Madrid."


Cuando soñabas con ser...



"¿ Por qué me alegra tanto sentir que sigo siendo un niño? Y ser tan espontáneo, QUE LO QUE DIGAN ME DA IGUAL! "


Como han cambiado las cosas. Antes soñabas con ser como Peter, con no crecer nunca, ni olvidar que fuiste como ellos, que amabas ser un niño. Y ahora, te vemos por la calle con traje y corbata, con aire de superioridad...