Sigue dejando que tu sonrisa ilumine el mundo, al menos el mio.

Sigue dejando que tu sonrisa ilumine el mundo, al menos el mio.
Oceànica sensació.

viernes, 24 de diciembre de 2010

Prometo.

Prometo ser valiente, y algún día contarte la verdad sobre todo lo que pasó. Sin mentiras, sin medias verdades, solo la Verdad.


Prometo...

miércoles, 22 de diciembre de 2010

Tornem Astò...

Feia ja molt de temps que no parlava de tú,eh(:
Però no penses que te he oblidat, NO!
Mai podré oblidar-te... Has sigut molt especial per a mi, encara que sigues un fals.
Les coses entre nosaltres estàn un poc gelades, però estem tornant a la normalitat, però estic segura que no podrem torna a tindre el bon rollo que teniem, per la meua culpla, i per la teua, perquè no podria tornar a creure´t, perquè per davant dius una cosa, i per darrere un altra...Però te perdone.
Però deixem de tirar coses a la cara...
Encara te busque en la mirada cuan et vec, saps? Si, i espere que te gires per a dir-me cualquier tonteria, però nomes em dius : Hola.
Però bueno, no pretenc que d´un día a altre, ja tornem a parlar tan bé com ans. tinc pasiencia.
Encara se me encen algo per dintre cuan pases al meu costat... Encara recorde eixos dies, que et buscava per a xarrar de cualquier coseta sense cap importancia, només per a estar prop teu, i em posava tan nerviosa, que em faltava poc per tremolar! :D
Quins records...
Encara se me cauen les llàgrimes cuan pense en tot el que ha passat... Encara et recorde, Asto...
Eres tan dificil de oblidar!  Encara, sabent totes les putadetes que me has fet... Sabent, la involucració de altra gent...
Éres demasiat... el teu record està clavat en mi, i no puc sacar-lo...
Però bueno, me agrada vivir amb el teu record, has sigut una part molt important de la meua vida.
Bueno... ara només mos queda vore com continua tot això... Espere que bé(:
Algun día et contaré la vitat de tota la història. La vitat. espere que no te poses pàlid, i et sulfures. Jajaja
Mos vem, Astò... Se que mos vorem
:D

Sentimientos y emociones.

Ayer.
Ayer fue un día pésimo. lo único que mereció la pena fue ver la cara de Manoli cuando le dimos los peces(:
Despues, fue lo de la "fiesta de navidad" allí, y mue una mierda. No tendría que haber ido, lo pasé incluso mal. Odio mucho a esa gente. En especial a esa puta persona que no para de molestar. Indiferencia me digo a mi misma, pero llega un momento, en que explotas. Y yo exploté ayer. fueron tantas cosas... Y lo acabé pagando con una de las personas más importantes en mi vida. Lo siento. Pero la situación me sobre pasó. No volvera a pasar, de verdad.
Hoy.
Hoy... Hoy es muy pronto para decir nada. Me han dado las notas... Siempre con alguna suspensa, lógico. No, la verdad, que es ilógico. Se me resisten las lenguas, y estoy en letras. En realidad, se me rsisten las letras y las ciencias... Pero lo intento, que no es poco. Pero bueno, ahora cuando llegue a casa, tendré la típica charla de todos los años. Riñas, siempre por mi bien, hablando en futuro, en trabajo, ... Cosas que todavia no valoro demasiado.

Ell:
Pues ahi anda... Hoy estaba mirando nuestros mensajes antiguos... Que recuerdos...  Me he vuelto a imaginar con él... Estúpida. Cuantas más ganas tengo de hablar con ñel, cuando más me pueden las ganas de habarle, él menos las valora. en cambio, cuando me da igual, me habala, y hace que vuelva a engancharme... No me voy a pillar por él, lo se, y eso, de cierta manera, me agrada. No existe el amor, no el amor puro, como el que una vez pude llegar a sentir por Astò... Porque vi, que por unas cosas o por otras, se acaba, y deja de existir. En fín, el tiempo dirá lo que sucede con este muchacho.

No se que más me queda por decir... Feliz navidad!! :D

domingo, 19 de diciembre de 2010

Hui he pensat en el seu cos...

Hui he pensat en el seu cos. mos he imaginat als dos, junts. Ha sigut molt bonico, la vitat.
Estaria molt be, la vitat... Com en una de les meus cançons favorites "verte amanecer", yo quiero ver amanecer contigo...
Ufffffffffffffff... esque no se ni que dir! Me quede sense pareules...
Què serà?
Els teus ulls penetrants, juntament amb la teua mirada.
La teua sonrisa perfecta.
El teu cabell tan bonico, tan suave...
La teua b... que me agra tant.
Les teues converses tan intrepidants,  tan interesants..! Se me va passar el temps super depresa, se me va fer curt, en vitat(:
I ara, me pare a mirar socialitats, et vec tan bonic, amb eixe gest de xiquet, que inevitablement em surt una sonrisa d´orella a orella.
Ja no se que pensar...
Bueno, el temps dirà... Per ara, les tres ultimes actualicacions van sobre tú...
Quiero ver amanecer contigo:

Yo que lo hago todo al revés,
llevaba tanto tiempo buscándote ,
que me perdí sin querer...
Tu que nunca quisiste crecer,
escuchas discos raros al amanecer,
en pisos de diablos.
Para qué creer en Dios,
Si él no cree en nosotros,
Yo que encontré mi lugar,
En el color de tus ojos,
Y en el fondo todo lo que quiero,
es verte amanecer.
En el fondo todo lo que quiero,
es verte amanecer.
Yo que lo hago todo al revés,
tengo un agujero en el bolsillo
y sal de mar en la piel.
Para qué creer en Dios,
Si él no cree en nosotros,
Yo que encontré mi lugar,
En el color de tus ojos,
en el fondo todo lo que quiero,
es verte amanecer.
En el fondo todo lo que quiero,
es verte amanecer.
Para qué creer en Dios,
Si él no cree en nosotros,
Yo que encontré mi lugar,
En el color de tus ojos,
en el fondo todo lo que quiero
es verte amanecer.



Però no mos desviem, eh! Como dic en l´altra actualització, nomes agradar.

sábado, 18 de diciembre de 2010

¿Què passa cuan pense en Ell?

Moltes coses sense cap sentit.
Moltes sensacion vives.
Moltes cançons de Ismael Serrano.
Moltes rises.
Moltes coses bones.
Molt poques maneres (cap) per expressar el que sentics.
Rés de amor ni xorrades d´eixes.

En definitiva, no se expressar el que no sentisc per Ell, perquè en vitat no sentisc rés, només m´agrada, però res més.
No me vaig morir cuan no em va parlar en facebook; no se men va el cap pensant en Ell; no se me trenca el alma cuan el vec; no...no... En vitat, me agrada o no? xDD
Si, suposec que me agrada, però res més.

Disculpeu, però no he sabut expressar-me correctament. No se per què no se que dir...

lunes, 6 de diciembre de 2010

¿A què dius que pareix esta cosa?

-Shhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh! Que van a santir-mos!
-Perdona´m!
-Aixxx!
-Disculpa´m! Esque molen.

-Fals.
-Encara emprenayt?
-Un poc.
-Puc ajudar-te?
-Intenta-ho.

-Tens barreres?
-Unes poques... Però proba...

-Com va tot?
-Bé, i tu?
-(Pensant: Em fas riure) Molt bé.

-Saps com estic?
-Pots imaginar com estic jo?

-Idiota.
-Fals.
-Hu arreglec,no?
-Un poc... Però te la guardaré...
-Idiota.

-Com va tot?
-Be, i tu?
-Bé(:

domingo, 5 de diciembre de 2010

"Matarme, porque sin ellas, ya estoy muerta. Fátima Sachez y Alba Garcia"

Podrian matarme, si asi lo desean, porque el día que ellas dos me falten, ya estaré muerta. Ellas son mi familia, es más, ellas son parte de mi. ¿Qué seria sin ellas? No quiero imaginarlo... Porque, seguramente, no seria nadie. Nada.
Me gustaria decir que son de mi familia, pero esque en algunos casos, la familia es lo peor que hay... Bueno, yo esque a lo de ese caso no lo considero familia, lo considero como gente demente que vive bajo el mismo techo que tú. Pero en otros casos, la familia lo es todo. Como en el mio. Por eso, me lleno de orgullo cuando puedo decirle a la gente: Ellas son Mi Familia. Se que lo son. Y yo de la suya. Nosotras somos como una familia especial. No nos necesitamos más que las unas a las otras. Si una llora, las demas la consolamos, y terminamos riendo. Y si una rie, todas reimos juntas.
Es cierto, a veces nos enfadamos, pero nos enfadamos porque nos queremos, porque somos más que hermanas. Sin ninguna maldad, no sabemos el significado de esa palabra. Y en treinta segundos esta todo elvidado. Eso somos.Rocecillos de convivencia, los llaman. Yo los llamo, Familia. Yo las llamo, Mi Familia.
Siempre nosotras tres. ¿Qué más nos hace falta? Nada. Lo sabemos. Somos felicies juntas. Ellas me hacen feliz. Su mera compañia para mi, es como un mundo de diversión. Aunque acabemos un sabado por la noche dando vueltas como tontas por el Popas, o en casa de más amigas viendo una película. No me hace falta nada má para ser feliz. Me lo paso bien, incluso cuando estamos aburridas en un banco. Sonrio de felicidad cuando las veo. Y esque son mi mundo... ¿Qué más puedo pedir?
Solo pido a Alba Garcia y a Fátima "Fluorescent". Ellas son lo único que merece la pena. Ellas hacen posible que exista una pena que merecer.
Ellas son capaces de hacerme sentir en éxtasis, cuando estaba en la más pura miseria, de 0 a un millón, en medio segundo. Porque son especiales. Porque son Ellas.
Podria estar toda una eternidad hablando de Ellas, y de lo maravillosas que son, pero solo puedes llegar a comprender un milesima de lo que digo, conociendonos. Si no, jamás en tu vida, llegarás, realmente, a comprender de lo que hablo. No es solo una mera amistad, ¡que va! Es más que un sentimiento, más que todos los sentimientos del mundo, más que un estado de ánimo, más que todas las experiencias que creias increíbles... Nosotras somos asi. ¡SOMOS TRES!
Insuperables, increibles, indescriptibles.
No puedo decir que somos las mejores,puesto que no conozco al resto del mundo, pero lo que si puedo asegurar a ciencia acierta, esque son lo mejor que han pasado por mi vida. Se que las quiero como si fueran parte de mi, aunque en realidad, las tres somos una. Somos Malfa! :D  No, solo somos nosotras tres. Ni más, ni menos.
Ellas son lo mejor que me ha pasado en mucho tiempo. Se que siempre estaremos juntas, incluso cuando estemos separadas, seguiremos ahí, pesperando a que una de las tres diga algo para salir corriendo de casa y fundirnos en un abrazo.
Ellas son Mi Familia.
Chicas, no se que más puedo desear, si ya os tengo a vosotras. Gracias por todos los momentos que pasamos juntas,por los que nos quedan,  por hacer cada cada uno sea más especial que el anterior. Desde que os conozco entiendo la frase de "la unión hace la fuerza". Nosotras somos pura fuerza y simpatia!
Sois todo cuanto necesito. A vosotras, una cámara y mucho tiempo libre! :D Jajaja.
Enserio, como ya sabeis, sois Mi Familia de Crevillent! Hu sou tot! Sou, amb molta diferencia, les millors amigues que mai tindré. I la gent no me enten cuan me diuen: -No se que li veus a aquest poble! Si no val res!
I jo, tata orgullosa, alsec el cap, i dic: -No és el Poble, és la gent. Elles fan que qualsevol puesto merega la pena, si estan prop. Elles són el meu Poble.
Ellas son todo cuanto deseo.